Luc Van de Wouwer

  • Geboren te Berchem op 29 juni 1912.
  • Priester gewijd te Mechelen op 30 december 1934.
  • Leraar Sint-Lievenscollege te Antwerpen 1936-1940.
  • Leraar Sint-Romboutscollege te Mechelen 1940-1960.
  • Pastoor Sint-Rochusparochie te Deurne 1960-1987.
  • Rustend priester te Brasschaat 1987-1993.
  • Opgenomen in R.V.T. O.L.Vr. van Antwerpen vanaf oktober 1993.
  • In de Heer ontslapen te Antwerpen op 26 augustus 1995.

DE CONSOLIDATIE VAN WAT ER IS, HET IN NIEUWE VORM GIETEN VAN HET OUDE, HET PASTORAAT VAN LUC VAN DE WOUWER.

Luc Van de Wouwer werd pastoor van de Sint-Rochusparochie in een tijd waarin de wereldkerk zich grondig vernieuwde. Voor de enen stortte een eeuwenoud ideeëngoed in elkaar en voor de anderen braken de zo noodzakelijke veranderingen eindelijk aan. In een tijd waarin het geloven en het kerkzijn flink in vraag gesteld wordt, heeft onze vijfde pastoor al het mogelijke gedaan om verstarde vormen met grote omzichtigheid om te buigen, ten einde niemand te kwetsen in de hem erg dierbare parochie. Hij had de gave een minzame begeleider te zijn en een nuchter beheerder. We mogen zeggen dat hij een eigentijdse geloofsbeleving heeft helpen waar maken.
Hij werd benoemd in augustus 1960 en ingehaald op 11 september 1960. Nog geen jaar later werd er werk gemaakt van de herstelling van het binnenwerk van de toren en werd een warme-lucht-circulatie in zaal Familia geïnstalleerd.
In 1968 wordt de doorgang naast Familia volgebouwd. De benedenverdieping wordt toegewezen aan ’t pleintje en de meisjeschiro verhuist naar het gebouw in betonsteen waar ’t pleintje vroeger zat. Het lokaal boven werd gebruikt als catecheselokaal en voor vergaderingen allerhande.

Een van de zaken die in de periode van Van de Wouwer ingrijpend veranderde, was zeker de catechese. Nu werden parochiële vrijwilligers gezocht om de taak van de pastoor en onderpastoors te verlichten. Pros Heylen en juffr. Philoméne hebben we al vermeld. Daar mogen we zeker ook Maria Maes aan toe voegen. Naar gelang het aantal ingeschrevenen en de omstandigheden, werden de catecheselessen thuis of in het ‘bovenzaaltje’ gegeven. Nog grotere groepen hielden hun bijeenkomst in de bibliotheek of later in twee kamers op de pastorie.
Later zal de catechesewerking worden verder gezet in de + 13. Deze jongeren komen samen op vrijwillige basis en worden door vrijwilligers geleid. In 1989 kan men met trots zeggen dat de vroegere leden van +13 overgegaan zijn naar de leiding van de jongste groep.
Uit de chiro groeit een nieuwe werking die al spoedig, in 1975, de Jongerenkerk wordt. De leiding doet veel meer dan alleen maar het verzorgen van de jongerenviering. Onderpastoor Mon Van Win begon met dit initiatief en dit werd later overgenomen door jeugdpastor Fred Sels. Hun groep, zo zeggen ze zelf, is nooit volledig. Ze staan altijd open om hun werking door andere belangstellenden te laten verrijken. Ook hier stellen we vast dat de jongeren nu zelf de werking zijn gaan dragen.

’t Kelderke…
Na de zondagse vergaderingen van de chirojongens bleven de leiders ’s avonds bij elkaar. Er werd eerst opgeruimd en daarna werd er samen gezongen, gediscussieerd of naar muziek geluisterd. Stilaan groeide de vraag of de groep niet verder uitgebreid zou worden. De jaren zestig werden gekenmerkt door het opbloeien van jeugdclubs. Op die manier probeerde men niet-georganiseerde jeugd, vanaf een jaar of zestien, op te vangen en een zinvolle ontspanning te bieden.
Onder impuls van onderpastoor Paul Scheelen namen eind ’67 enkele chiroleiders het initiatief op onze parochie te starten met een jeugdclub. Het imago mocht echter niet te chiro-achtig zijn om iedereen te kunnen bereiken. Als lokaal werd toen gezocht naar een ‘neutraal’ terrein. De ruimte onder het podium in zaal Familia werd enkel gebruikt als kleedkamer bij de toneelvoorstellingen. Dank zij Paul Scheelen kon deze ruimte worden uitgebouwd en meteen was de naam gevonden: ’t Kelderke. Er werd gemetseld, getimmerd en behangen. In deze ruimte, de vroegere orkestbak, was het aangenaam vertoeven, dat merken we aan het hoge aantal leden, zo’n zestig op het hoogtepunt.
1968 Atelier theater…

De vernieuwing in de theaterwereld bleef ook in Rochus niet uit. Enkele theaterrotten staken de koppen bij elkaar om het toneelleven een ander elan te geven. Twee van de pioniers van toen zijn nog lang op de planken blijven staan. Ze zijn voortgekomen uit die andere toneelkring van Rochus, K.T. Opgang. Een gezelschap dat ver over de parochiegrenzen heen bekendheid verwierf.
De gespreksgroepen…
Begin ’68 gaan zo’n tachtig mensen een dialoog aan over actuele onderwerpen. De ondertoon van deze gesprekken was gericht op onze christelijke verantwoordelijkheid in deze tijd. Een aantal van de deelnemers wordt catechist, anderen haken af. Om er terug leven in te krijgen schakelt men over op avondcauserieën en ook op wandeltochten. Vanaf 1984 komt men samen “rond de Bijbel”, onder de begeleiding van Pater Leroy.

1969 De wekgroep Onthaal…
Deze groep ontstond als een alternatief voor het Marialegioen. Gedurende jaren hebben mensen telkens nieuwe parochianen bezocht en met de parochiefolder en de glimlach de nieuwelingen in onze naam welkom gewenst.

1969 De Herfstfeesten…
De parochiefeesten van Sint Rochus stammen natuurlijk niet van de jaren zestig. Maar in dit jaar ging de algemene organisatie van de ‘Vlaamse Kermis’ over in handen van Louis De Ridder. De ‘Zomerfeesten’ werden tot dan in goede banen geleid door Frans De Cock. Als je dan nog verder in het verleden graaft ontdek je dat er in Sint Rochus haast alle seizoenen gefeest kon worden want tot in 1960 kende men hier de ‘Lentefeesten’. Al enkele jaren draagt Fons Hendrickx en een grote ploeg vrijwilligers deze taak.

1971 Parochieraad…
Na twee jaar voorbereiding gaat men van start met een vergadering waar elke vereniging van de parochie vertegenwoordigd is en een stem mee kan laten klinken in het advies voor het beleid. Het is op dit forum dat de belangrijkste beslissingen voor de parochie besproken worden. In 1980 wordt er gestart met het pastoraal team dat, met zijn vergadering om de veertien dagen, op termijn het dagelijks beleid van de parochie zal uitmaken.
Tussen beide is er een schone wisselwerking en verstandhouding gegroeid, wat ook wel te danken zal zijn aan de voorzitters, de heren Kerstens, Vranken, De Ridder en zeker niet te vergeten mevrouw Thoné, die deze taak tien jaar lang met overtuiging op zich heeft genomen.

1975 De kindervieringen…
Begin 1975 werd er begonnen met kindvriendelijke vieringen. Hiermee greep men, onbewust terug naar de gewoonte van Coveliers, die in zijn tijd al, tijdens de acht uur mis, de Eucharistie toegankelijker wilde maken voor de kinderen en vanaf de preekstoel elk misgedeelte verklaarde.

1976 Een nieuwe jurk voor de zaal…
De brandbeveiliging ‘brandmerkt’ onze toneelzaal in Familia als gevaarlijk en dus moest de bekleding van de zaal volledig vernieuwd worden. Om de kosten van deze vernieuwing te dekken moest er wel een stuk bouwgrond verkocht worden.

1977 De avondcauserieën…
Op initiatief van de parochieraad werden in oktober en november, en dat gedurende vier jaar, avondcauserieën georganiseerd.
Heel wat ronkende namen zijn voor ons komen spreken. We kregen hier zelfs een primeur. De avond dat Godfried Danneels hier zou komen spreken, werd hij net bisschop benoemd voor het bisdom Antwerpen.

1979 De doopselcatechese…
Een achttal mensen gaan de avonden volgen die in de H.Hartparochie worden ingericht om mensen te vormen die bij de kersverse ouders op bezoek gaan en hen begeleiden bij de stappen naar het doopsel van hun kleintje. Met honderden jonge gezinnen kwam in de loop van al die jaren, dikwijls heel onverwacht, een gelovige band tot stand die weldoend was voor allen.

Nog data…
In 1982 werd een biljartzaal bijgebouwd aan het parochieel centrum Familia. Het café werd vernieuwd en de lang verwachtte toiletten kwamen er eindelijk.
Na een meer intieme herdenkingsviering van zijn gouden priesterjubileum in januari 1985, wordt pastoor Van de Wouwers zilveren ambtsjubileum met meer luister gevierd. Het koor voerde de ‘Missa Brevis’ van W.A.Mozart uit. Nadien volgde nog een receptie in Engelengaarde. Pastoor Van de Wouwer wilde geen persoonlijk geschenk maar nam wel een gift aan voor de behoeftigen en voor nieuwe liturgische gewaden.
In maart en oktober 1986 vallen twee figuren weg uit het midden van onze parochiegemeenschap, Miel Cambré, verscheidene jaren voorzitter van de kerkfabriek, dirigent van Crescendo en de symfonie, en ooit nog leider van de jongensbond en Rene Kerstens, sekretaris van de kerfabriek.
Op 20 september 1987 neemt de parochie afscheid van haar vijfde pastoor Luc Van de Wouwer…

Dit is een fragment van zijn afscheidsrede:

” Na zoveel jaar geraakt men, als pastoor, helemaal vergroeid met de parochie, met de dingen en vooral met de mensen…
De kerk waar ik ontelbare keren de Eucharistie heb mogen vieren, zoveel kinderen door het doopsel in onze kerkgemeenschap mocht opnemen, vreugdevol huwelijken heb voltrokken en ook het leed heb gedeeld van parochianen bij de uitvaart van hun geliefden. De kerk waar ik talrijke heerlijke vieringen heb mogen beleven. De pastorie, zo lange tijd “mijn thuis”. Het parochieel centrum waar ik het leven, de groei en de bloei van onze kringen en organisaties, gestimuleerd door de verbouwingen, heb mogen meemaken. Onze beide scholen, die intussen tot één zijn gesmeed, dat geliefde Sint Rochusinstituut, dat het nu, als gemengde school zo voorbeeldig doet. De bibliotheek waar ik te weinig aanwezig kon zijn maar die ik toch met alle belangstelling heb gevolgd. De lokalen van onze jongens- en meisjeschiro, die ik heb zien ontstaan onder de stuwing van de chirovrienden. Dat alles niet los gezien van de mensen die het bezielen. at een heerlijke gemeenschap die er overal het leven in houdt.
Zevenentwintig jaar ben ik een gelukkige pastoor geweest. Wat niet wil zeggen dat er nooit eens een wolkske aan de hemel is geweest, maar dat dreef wel weer weg.
Van dankbaarheid ben ik vervuld tegenover u allen en tegenover zovelen die intussen al naar de Heer zijn heen gegaan of niet meer tot onze parochie behoren. Dankbaarheid voor uw genegenheid, voor uw geldelijke steun waar ik zo dikwijls beroep op heb moeten doen, voor uw medewerking en niet het minst voor uw voorbeeld, want weet dat dit heel weldoende kan zijn voor uw priesters,die ook maar mensen zijn en ook wel eens een aansporing kunnen gebruiken.
In mijn dankbaarheid wil ik zeker ook de onderpastoors betrekken die ik, in de loop van de jaren, mocht toegevoegd krijgen en waar ik altijd aangenaam heb mee kunnen samenwerken, de priesters die ons geholpen hebben in de kerk en onze laatste ‘aanwinst’ Pater Leroy. Hij is hier een drietal jaar en zal ook een brug slaan naar mijn opvolger.
Evenmin mag ik hier vergeten de Zusters van Vorselaar te danken, zij hebben oneindig veel goeds gedaan, vooral in het onderwijs. We betreuren het zeer dat we ze één voor één verloren hebben.
Als ik al die jaren in Sint-Rochus overdenk, dan spijt het me dat ik het niet beter gedaan heb, niet edelmoediger ben geweest, dat ik wellicht mensen in de kou heb laten staan, dat ik al eens onhebbelijk ben geweest. Ook wij, priesters, moeten nog moeizaam groeien in ons christen zijn, en dat tot onze laatste snik.”

tot zover onze pastoor Luc Van de Wouwer..